دوستم بدار.

به تصویرلبخند اندوهگینم نگاه کن چگونه برای اثبات امید انحنای لبهایم را به بالا کش می اورد .نگاه کن به تلخندی که سالیانی دراز است در روزهای به سخره کشیدن شادی هایم خودش را در خود خفه میکند و زندگی ناجوان مردانه پاهایش را روی خرخره ام فشار میدهد تا  بالا بیاورم ان همه روزهای بی نشانی را که در پی نامی برای فرار از سیاهی شبهایم گذر کرد.نگاه کن، چه اندوهناک برای به رخ کشیدن شادیِ پوچ،لب هایم را کش می اورم تا باد برای اشکهای بی ابرویم کمی ابروداری کند و رد خنده را که مابین هلهله دردهایم ناقوس مرگ را به صدا در می اورد کمی ارامتر بنوازد تا ماهم بتوانم برای اندک ثانیه ای برای کور سوی امید چشمهامان لبخند بزنیم.